In de NRC bijlage stond dit weekend een twistgesprek tussen een voorstander en een tegenstander van windmolens en zonne energie. Laetitia Ouillet van de TU Eindhoven sprak met Sonja van der Meer van Stichting Het Drentse Landschap over hoe Nederland en haar bestuurders omgaan met deze ingewikkelde energie opgave. Zinvolle argumenten van beide kanten komen langs. Alleen de allerlaatste zin, die laat zien hoe verbijsterend er gedacht wordt over het belang van inwoners zoals wij die vertegenwoordigen. Die zin luidt ‘Mijn oproep zou zijn om als burger allemaal betrokken te raken bij lokale projecten: als eigenaar van windmolens of zonnepanelen heb je écht wat te zeggen.” ‘.
Dat voelt alsof je eerst een slecht ruikende maaltijd móet eten om pas daarna het recht te hebben te zeggen dat je het niet wilt. Wat betekent dit voor hoe we in Nederland omgaan met instanties als het Planburo voor de Leefomgeving die het heeft over verrommeling van het landschap? Zijn wij en zij er dan voor spek en bonen of zo? Doen we er niet toe?