Onze electriciteit lijkt een beetje op water uit de kraan. Het is er gewoon altijd en de lampen knipperen niet. Heel gewoon. Totdat je beseft wat er voor nodig is om die electra zo te krijgen. Alle centrales in Nederland draaien zo’n 90% van hun vermogen. Zodra er een uitvalt gaat de rest een tandje harder draaien en wordt het tekort opgevuld. Prima systeem.
Met windmolens ligt dat net wat anders. Als er geen wind is, geen electra. Dat gebeurt dan meestal tegelijk door het hele land heen, en vaak zelf ook in het omringende buitenland. Dan zouden die klassieke centrales dat moeten opvangen. Of we halen het in het buitenland. En daar gaat bijgaand artikel in het FD nou juist over. We zijn via een aantal zee kabels met o.a. Engeland en Noorwegen verbonden. En die blijken er al een tijdje uit te liggen. En zelfs nu drie tegelijkertijd, héél uitzonderlijk. Op dit moment valt de impact daarvan nog mee. Maar als heel Nederland op windmolens steunt en er is geen wind, dan moeten die kabels het wel doen!
Wij zien hier in dat de gang naar windmolens echt een doodlopende straat is. De zekerheid van ‘water uit de kraan’ raakt verloren bij molens. Terwijl alternatieven in de vorm van een tiental kleine kerncentrales veel problemen echt oplossen.