Heel recent besteedden we aandacht aan de zorgen over de stabiliteit van het Europese electriciteitsnet netwerk. Vandaag troffen we bijgaand artikel aan in de Trouw. Daarin spreekt het Planburo voor de Leefomgeving zich uit over de invloed van trage besluitvorming rond windmolens en zonnepanelen op het aansluiten van al die energie opwekkers op datzelfde electriciteitsnet. De netbeheerders weten in ongeveer de helft van de gevallen nog steeds niet waar de apparaten komen en kunnen dus niet beginnen met het leggen van kabels. Dat kost altijd wel even. En als dat allemaal last minute gaat gebeuren draagt ook dat niet bij aan de lever zekerheid.
Hier in Zijderveld hebben we het over windmolens die echt ‘in het binnenland’ staan. Met een windzekerheid en windkracht die ruw geschat op de helft zit van wat je op zee mag verwachten. Windmolens kennen de zogeheten ‘intermittency’, waar ze ook mogen staan, op land of op zee. Laten we die ook op ongeveer de helft zetten. Dat gevoegd bij de zorgen rond het electriciteitsnet, wat we dan ook voor het gemak op een factor ‘half’ zetten, dan komen we dus uit op 0,5 * 0,5 * 0,5 is 0,125 of 12,5% beschikbaarheid van voldoende stroom. Soms is het er helemaal niet, en wat vaker heel zwak tot zwak. En af en toe onhoudbaar veel, want dan waait het tijdens de zomer. Natuurlijk is de berekening wat overdreven, maar zelfs als je elke factor op 0,7 zet komt je nog steeds uit op slechts 34%.
Je kunt je steeds meer afvragen of windmolens in het binnenland wel zo’n verstandig zet is. Het klinkt heel mooi dat via de RES elke regio zijn aandeel moet leveren. Maar het levert versnippering en ‘verdeel en heers’ op. En het zicht op grotere gevolgen van lokale keuzes wordt sterk bemoeilijkt.